Mieszko II Lambert

Przyszedł na świat w roku 990 jako drugi po Bezprymie, syn pierwszego króla Polski, Bolesława Chrobrego oraz jego trzeciej żony, Emnildy Słowiańskiej. Ojciec dostrzegał w Mieszku ogromny potencjał oraz wiązał z nim duże nadzieje, zapewnił mu edukację i, mimo iż nie był on pierworodnym synem króla, wyznaczony został na jego następcę. W związku z dużymi oczekiwaniami w stosunku do syna Bolesław powierzał mu odpowiedzialne zadania, dzięki czemu przyszły władca był już za życia ojca bardzo aktywny politycznie. Mieszko II Lambert uczestniczył przede wszystkim w polityce niemieckiej, zarówno jako przedstawiciel Chrobrego, poseł, jak i dowódca wojsk. W 1013 r. młody Mieszko najprawdopodobniej przybył wraz z ojcem do Merseburga i był obecny podczas zawierania ważnego porozumienia pomiędzy Bolesławem Chrobrym a ówczesnym królem i późniejszym cesarzem Niemiec, Henrykiem II, na mocy którego Polska uzyskała Milsko i Łużyce. W tym samym roku Mieszko zawarł bardzo istotne z powodów politycznych małżeństwo z Rychezą Lotaryńską, córką wpływowego palatyna reńskiego Ezzona, szwagra Ottona III, byłego cesarza niemieckiego. 
 

Portret Mieszka II Lamberta autorstwa Franciszka Teodora Ejsmonda 
 

W roku 1014 natomiast Mieszko został wysłany przez ojca do Czech w celu przekonania księcia Udalryka do sojuszu przeciwko Henrykowi II. Misja zakończyła się niepowodzeniem, a książę został uwięziony. Uwolniono go dopiero po interwencji cesarza, który, pomimo iż Chrobry go zdradził, ujął się za jego synem i Mieszko trafił na dwór cesarski w Merseburgu jako zakładnik. Już rok później na skutek niewywiązania się Chrobrego z obietnicy wsparcia cesarza podczas wyprawy na Rzym, siły niemieckie zaatakowały Polskę. Mieszko stanął wówczas na czele wojsk polskich. Dzięki dobremu przywództwu i skutecznej obronie wojna zakończyła się zawarciem w 1018 r. korzystnego dla Polski pokoju w Budziszynie i przyłączeniem do Polski Moraw.  Na krótko po śmierci ojca, 25 grudnia 1025 r., Mieszko został koronowany na króla Polski w katedrze gnieźnieńskiej. Od początku panowania był ważnym środkowoeuropejskim władcą, mającym w posiadaniu rozległe tereny. Najprawdopodobniej od razu po przejęciu władzy bracia Mieszka, Bezprym i Otton, zostali wypędzeni lub zmuszeni do ucieczki z kraju.
 

Pieczęć Rychezy i Mieszka II

Mieszko, skuszony darami przeciwników cesarza Konrada II, postanowił zorganizować wyprawę wojenną mającą na celu wspomóc opozycję niemiecką. Od 1028 r. polski król z powodzeniem prowadził wojnę przeciwko Świętemu Imperium Rzymskiemu. Był w stanie odeprzeć atakującą armię wroga, a następnie dokonać łupieżczego ataku na Saksonię. Wkrótce po tym wydarzeniu cesarz przeprowadził wyprawę odwetową i już jesienią 1029 r. rozpoczęło się oblężenie Budziszyna, które w wyniku nieotrzymania obiecanego wsparcia zakończyło się niepowodzeniem.

Denar Mieszka II

W roku 1030 Mieszko sprzymierzył się z Węgrami i zabezpieczony tym sojuszem po raz kolejny najechał Saksonię. W odpowiedzi na ataki cesarz ponownie zorganizował wyprawę przeciwko królowi Polski oraz utworzył szerszą koalicję wymierzoną w Mieszka II. Już w 1030 r. do ofensywy przeszedł książę Rusi Kijowskiej, Jarosław Mądry. Uderzył on na Ruś Czerwoną, zajmując przygraniczny gród Bełz. Następnie sytuację drastycznie pogorszyło zawarcie pokoju cesarza z Królestwem Węgier w 1031 r. Niedługo po tym wydarzeniu rozpoczęła się kolejna cesarska ofensywa przeciwko Polsce, która tym razem zakończyła się pełnym sukcesem, a Mieszko został zmuszony do oddania niektórych ziem. Najprawdopodobniej przyczyną szybkiej kapitulacji była zła sytuacja wewnętrzna w kraju. W tym samym czasie, podczas gdy Mieszko zajęty był obroną Łużyc przed oddziałami Konrada II, Jarosław Mądry zaatakował Polskę od wschodu i osadził Bezpryma na tronie. W wyniku tych wydarzeń król został zmuszony do ucieczki z kraju i udał się do Czech. Na miejscu książę Udalryk ponownie uwięził Mieszka i w ramach zemsty za działania Bolesława Chrobrego najprawdopodobniej dokonał brutalnego jego okaleczenia.
 

Księżna Matylda wręczająca księgę liturgiczną Mieszkowi II 

Po dojściu do władzy Bezprym rozpoczął krwawe prześladowania możnowładztwa wiernego Mieszkowi, przyczynił się też do buntów ludności oraz odesłał cesarzowi polskie insygnia koronacyjne, zrzekając się tym samym niezależności. Na skutek swoich nieudolnych rządów został on jednak szybko zamordowany, a tron po uwolnieniu ponownie objął Mieszko. W 1032 roku w Merseburgu doszło do spotkania cesarza Konrada II z żyjącymi spadkobiercami rodu Piastów, na skutek którego Mieszko zrzekł się korony i zgodził na podział kraju pomiędzy siebie, Ottona oraz Dytryka, syna jednego z braci Bolesława Chrobrego. Podział ten nie utrzymał się jednak długo, ponieważ już w 1033 roku zmarł książę Otton, a Mieszko przejął jego dzielnicę i wypędził Dytryka, jednocząc tym samym państwo. Nie zdążył już jednak w pełni odbudować jego struktur. Zmarł nagle 10 lub 11 maja 1034 roku, pozostawiając kraj osłabiony i okrojony terytorialnie. 

Źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mieszko_II_Lambert 
https://wielkahistoria.pl/encyklopedia/mieszko-ii-lambert-ok-990-1034-przepedzony-i-ponizony-krol-polski/
https://dzieje.pl/postacie/mieszko-ii
https://polona.pl/item/mieszko-ii,MjA2Nzg2OTI/ 
https://polona.pl/item/pieczecie-rychezy-i-mieszka-ii,MTE0MTI2NzA2/0/#info:metadata https://pl.wikipedia.org/wiki/Mieszko_II_Lambert#/media/Plik:Denar_rys_mieszko1.png 
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mieszko_II_Lambert#/media/ Plik:Darstellung_Mieszkos_und_Mathildes_von_Schwaben.jpg